Zarówno doświadczony hodowca drobiu, jak i mężczyzna na ulicy, nie mogą pomóc holenderskiej kobiecie ze wszystkich ras kurczaków, ciesząc oko swoim niezwykłym wyglądem i bawiąc właścicieli dość przyzwoitą liczbą jaj i możliwością wykorzystania tych kurczaków jako przedstawicieli rasy mięsnej.
Ozdobne rasy kurcząt są zazwyczaj hodowane w celach estetycznych: podziwiać. Mała holenderska dziewczyna, oprócz urody, może również podawać jajka i mięso.
W rzeczywistości holenderska rasa białogrzywiasta nie była pierwotnie planowana jako ozdobna.
Teraz rasa holenderska jest znana jako Belohokhlay, ale w XV wieku (okres, w którym te kurczaki były wymienione po raz pierwszy) nie było kępki i nie było śladu.
Drób o standardowym wyglądzie był rozpoznawalny, z wyjątkiem koloru upierzenia - czarnego lub ciemnobrązowego, czasami z czerwonymi piórami na tle dominującego ciemnego koloru.
Został wyhodowany w Holandii w celu uzyskania od niego dużej ilości mięsa i jaj. I w pierwszych dziesięcioleciach swojego istnienia rasa w stu procentach uzasadniła powierzone jej zadanie.
Jednak mężczyzna interweniował. Dążąc do piękna i rozpoznawalności holenderskiej rasy kurcząt, hodowcy postanowili eksperymentować i krzyżować je z polską grzywaczką.
Wynik eksperymentu: czarne kurczaki dostały białe, wspaniałe kępki, przyciągając oczy, ale ich produkcja jaj nieco spadła. A holenderskie kurczaki, stając się grzywaczami, dają znacznie mniej mięsa.
Ale po zdobyciu tak egzotycznego wyglądu holenderska kura grzywiasta stała się popularnym symbolem kraju i ulubioną żywą ozdobą bogatych posiadłości. Obrazy tych ptaków można znaleźć na płótnach wybitnych artystów XVI wieku.
Opis rasy Holenderski grzywacz biały
Dla przedstawicieli tej rasy jest jeszcze inna nieoficjalna nazwa: kurczak z fryzurą.
Biały grzebień równomiernie opada po obu stronach głowy ptaka, tworząc wrażenie oryginalnej stylizacji, która wydaje się być profesjonalnym wizerunkiem „wizerunku” fryzjera.
Grzbiet jest duży i gęsty, pomimo długości piór, nie blokuje oczu i nie uniemożliwia ptakowi patrzenia. Przednie pióra kępki są zwykle ciemne i uformować na czole (u podstawy dzioba) wzór przypominający motyla.
Ten unikalny wzór nadaje holenderskim grzywaczom jeszcze więcej uroku, a także decyduje o czystości rasy. Ale zasadniczo, jak herb: im większy jest i śnieżnobiały, tym czystsza jest rasa.
Nie ma herbu na głowie kur rasy holenderskiej, z powodzeniem zastąpiono go wspomnianym herbem, ale „kolczyki” (stępy), duże i jasne, wyróżniają się szczególnie w kogutach.
Płatki u holenderskich grzywaczych kurcząt są małe, mają biały kolor, dziób jest również mały i nie długi, w kolorze, zwykle odpowiada podstawowemu zakresowi koloru upierzenia. Oczy są czerwone lub brązowe, twarz bez piór, czerwona.
Dakan - rasa kurczaków hodowanych w Azji Środkowej, ma raczej paskudny charakter.
Ale jak gotować kukurydzę w multicookerze Redmond, zawsze możesz przeczytać tutaj!
Ciało holenderskich kurcząt jest dość zwarte, chowane, z dobrze rozwiniętym brzuchem i wdzięcznymi goleniami. Upierzenie ciasno przylega do ciała, nie tworząc „poduszek”.
Oprócz herbu holenderskie kury mają kolejną dekorację: ogon tej rasy jest bardzo pięknie zakrzywiony, mimo że pióra ogona są raczej spłaszczone. Wysoko, ale nie stromo ustawione pod kątem 4500, zakrywające pióra nadają mu przepychu.
Kurczaki są średniej wielkości, waga koguta wynosi 2-2,5 kg, kury 1,5-2 kg.
Marcowe kury zaczynają zamiatać we wrześniua jeśli spojrzymy na holenderskiego białego grzywacza przez pryzmat hodowli tej rasy na prywatnym dziedzińcu, to zwykłą kurę można łatwo wskrzesić w piękną kurę.
Współcześni hodowcy wyróżniają trzy główne kolory holenderskich kur - czarny, brązowy i szaro-niebieski.
Funkcje hodowli i treści
Przez kilka stuleci swego istnienia niderlandzka grzywaczka zyskała popularność nie tylko w swojej ojczyźnie, ale także we wszystkich krajach Europy.
Rasa rozprzestrzenia się bardzo szybko: kilka wieków temu, a teraz hodowcy chętnie zaczynają hodować te kurczaki.
Jak każde inne zwierzę, holenderskie kurczaki wymagają zwiększonej uwagi i opieki. Dlatego nie można twierdzić, że hodowanie kurcząt z ciecierzycy jest łatwe i proste.
- „Holenderka”, z wielkim żalem, należy do bolesnych ras, dlatego młodzi nie tylko muszą być pielęgnowani, ale także, w dosłownym znaczeniu, muszą się opiekować. Ale nawet przy wielkim wysiłku i stworzeniu wszystkich niezbędnych warunków pewien procent kurcząt nie przeżyje.
- Sąsiedztwo z innymi rasami kur nie toleruje holenderskiej grzywaczki. Szczególnie nie pasuje do zwykłego domowego kurczaka. A jeśli poważnie zamierzasz hodować holenderskie kurczaki, zadbaj o osobny pokój dla nich.
- Ta rasa kurczaków uwielbia przestrzeń, ciasne pokoje - nie dla niej, mokre i brudne - też. Głównym warunkiem utrzymania „holenderskiego” - czystość, suchość, przestronność.
- Białe grzywacze holenderskie, mimo że ich wybór dokonano w północnym kraju, nie mogą znieść zimna i nie przetrwają w nieogrzewanym kurniku.
- Karma dla holenderskich kurczaków potrzebuje trochę, jednak są one wybredne jeśli chodzi o jedzenie.
Wyjątkowość kępki
Ponieważ ten wyjątkowy „kapelusz” jest głównym „punktem kulminacyjnym” niderlandzkich kur i czynnikiem decydującym o czystości rasy, należy zwrócić na to szczególną uwagę.
Tak więc w holenderskim grzywaczu, którego rasa nie jest „rozcieńczona” przez innych, grzebień jest ogromny i śnieżnobiały. Zwróć na to uwagę kupując kurczaka, ponieważ wydajność jaj i mięsa zależy od czystości rasy.
Od lat trwają dyskusje wśród holenderskich plantatorów grochu: czy warto okresowo kroić kępkę kurczaka, nadając mu schludny i zadbany wygląd.
Jedna część przeciwników jest skłonna sądzić, że strzyżenie jest obowiązkowe, ponieważ nie pozwoli, aby „czapka” rosła zbyt duża i stwarzała pewien dyskomfort dla kurczaka (na przykład, aby spojrzeć mu w oczy); drugi jest przekonany, że sama natura zadbała o komfort ptaka, a osoba nie musi ingerować w ten plan.
Jeśli chodzi o utrzymanie bieli kępki, wszyscy tutaj się zgadzają: konieczne jest jej umycie. Aby kolor nie został „zgubiony” - raz w tygodniu.
A jeśli taka procedura wydaje się zbyt częsta dla ptaka lub właściciela, wtedy wykąp się, gdy „fryzura” się zabrudzi. Jednak w tym przypadku grzebień w olśniewającej bieli nie będzie się różnił.
Ale przed hodowlą „holenderskich” stwórz odpowiednie warunki dla kur tej rasy:
- Osobne rozgrzane, suche i czyste kurniki.
- Minimalna „komunikacja” z kurczętami innych ras.
- Daj im możliwość chodzenia po dzikich terenach tak często, jak to możliwe. Oznacza to, że padok powinien być jak największy.
- Pamiętaj, że holenderskie białe kurczaki mają bardzo słabą odporność. Jeśli jedna osoba zachoruje, należy niezwłocznie podjąć wszelkie środki, aby inne osoby nie zostały zarażone.
- Kupując kurczaki tej rasy, upewnij się, że kępka kurcząt jest duża i śnieżnobiała. Jeśli nie można zobaczyć ptaków na żywo, poproś sprzedawcę o zdjęcie i sprawdź reputację przedsiębiorstwa rolnego.
Zdjęcie
Przystojny czarny kogut dumnie pyszni się słońcem:
Ale na tym zdjęciu widać piękną próbkę niebieskiego stojącego na szczycie ogrodzenia:
To zdjęcie przedstawia klasyczne czarne holenderskie grzywacze:
Męski i żeński spacer po zewnętrznym dziedzińcu o zachodzie słońca:
Czarny kogut z piękną kępką pyszni się na tle ogrodzenia przed kamerą:
Doskonałe zdjęcie koguta i szarej kury z bliskiej odległości:
Spacer po podwórzu w poszukiwaniu świeżego i żywego jedzenia:
Gdzie są hodowane te kurczaki?
Wśród hodowców, nawet doświadczonych, rzadki rolnik zajmie się dużą partią holenderskiej biało-białej - zbyt wybrednej rasy. Istnieje jednak kilka adresów, na których można znaleźć te kurczaki ze wskaźnikami odpowiadającymi czystości rasy.
- Farma „Kurkurovo”. Region moskiewski, dzielnica Łhovitsky, wieś Kyrovo, d.33. Telefon: +7 (985) 200-70-00.
- Farma „Merry Ryaba”. Kurgan, ul. Omskaya, 144. Telefon: +7 (919) 575-16-61, e-mail: [email protected]
- Farma „Drób”. Region Moskwy, wieś Poyarkovo, autostrada Leningradskoye, 14 km. Telefony: +7 (925) 277-97-15; +7 (962) 988-27-70.
Dzięki wysokiej jakości kurom kury grzywiaste przynoszą właścicielowi zarówno satysfakcję moralną, jak i materialną. I hodować tę rasę tylko dlatego, że jest to jedna z najciekawszych ras drobiu.
Analogi
Jest inny rodzaj holenderskiego biało-białego - krasnolud rasy. Te pisklęta dokładnie powtarzają cechy swojego „starszego brata”, jednak różnią się znacznie wagą i produkcją jaj.
Przez rok kura nioska rasy krasnoludnej jest w stanie ułożyć około 80 jaj o średniej wadze 30 gramów. Jednocześnie ona sama waży 0,8 kg. Kogut jest nieco większy niż kurczak - 0,9 kg - ale nie jest też sportowcem. Jest to jednak dość silna rasa, zdolna konkurować z przedstawicielami innych ras, zarówno karłowatych, jak i normalnych.
Zewnętrznie, krasnoludka wygrywa nawet z większymi Holendrami z białymi zwiędłymi z powodu swojej miniatury. W końcu to taki wzruszający widok: mały, pełen gracji kurczak z dużą kępką. To właśnie małe, czubate owady zakorzeniły się w parkach, jako ich główna dekoracja.
Kolorowo, karłowate kępki są czarno-białe-plamiste i prążkowane, co również wygląda bardzo oryginalnie.
Na zdjęciu kurczak Phoenix wygląda uroczo! A w życiu - nawet lepiej! Na pierwszy rzut oka będziesz zaskoczony!
Możesz zobaczyć wspaniałe zdjęcia pelargonii na naszej stronie internetowej: //selo.guru/rastenievodstvo/geran/poleznye-svojstva.html.
Rasa jest również znana wśród grzywaczy Holenderski karzeł bantamok. Różnią się od poprzednich na głowie, grzebieniu i grzebieniu. Tył tych kurcząt zwęża się w kierunku ogona, więc wyglądają na „szerokie barki”.
Ich główna cecha wyróżniająca: bentamy nie są bardzo podobne do zwykłych kurcząt domowych. Jakiś rodzaj bajeczności jest zbyt prześledzony i dominuje w tej rasie.
Niezwykły kolor „aspidovogo”, z czerwoną koroną grzebienia i grzebieniem kręconym takim kurczakiem nie może być prostym drobiem, ponieważ przyciąga uwagę miłośników egzotycznych i nie hoduje go na mięso, a nie na jajka.
Należy zauważyć, że uroda ta ma wiele istotnych trudności w treści.
Po pierwsze, jej kępka uniemożliwia jej kontemplację świata, dotyka ziemi podczas karmienia i dlatego bardzo szybko się zanieczyszcza, a podczas mroźnego okresu zamarza, zmieniając się z bujnego kapelusza w nędzny sopel lodu. Ale jednocześnie sopel jest również ciężki, uniemożliwiając kury utrzymanie głowy.
Bentamy o białym czubku również mają bardzo dziwny zwyczaj wyciągania piór od siebie. Czasami ta niewinna pasja posuwa się tak daleko, że zatrzymują się tylko wtedy, gdy głowa sąsiada lub sąsiada w kurniku okaże się całkowicie łysa.
