Rosjanie, a nie tylko oni, uwielbiają jeść dania grzybowe.
W centralnej Rosji są do tego wszystkie warunki, z których jednym jest możliwość odróżnienia grzybów jadalnych od niejadalnych.
W tym celu warto je lepiej poznać.
Grzyby Jadalne
Jest ich wiele w centralnej Rosji. Poniżej przedstawiono charakterystyczne cechy najczęściej spotykanych z nich.
Biały grzyb
Cep nazywany jest także borowikiem lub po prostu białym, oraz w łacińskim borowiku szlachetnym. 
Kapelusz czasami osiąga pół metra średnicy, choć zwykle rozmiar waha się od 7 do 30 cm, w zależności od pory roku i warunków klimatycznych, może zmienić gładką powierzchnię na pomarszczoną, podobną do cienkiego filcu lub włóknistego z łuskami, śluzowatą do matowy suchy lub promienny.
Kolor niekoniecznie białe - są odcienie brązowo-czerwone, żółte (cytrynowe), fioletowe i pomarańczowe, i nierównomiernie rozmieszczone - krawędzie kapelusza są lżejsze i czasami mają obręcz, która daje żółty lub całkowicie biały.
Wiesz? Nadal istnieją co najmniej dwa tuziny nazw białych grzybów używanych w różnych regionach Rosji. Najbardziej ciekawy - cietrzew, biedronka, niedźwiedź, patelnia, szczery i wreszcie drogi grzyb. Może to w jakiś sposób odzwierciedla fakt, że słynny radziecki mikolog B.P. W wyniku wieloletnich badań Wasilkow zdołał sklasyfikować 18 gatunków białych grzybów, łącząc je w jeden szeroki gatunek biologiczny.
Białe, soczyste, mocne ciało kryje się pod skórą, która urosła prawie ciasno. W grzybach związanych z wiekiem stopniowo zmienia kolor na żółty. Jeśli powierzchnia kapelusza jest ciemna, bezpośrednio pod nią może znajdować się brązowawa lub brązowo-czerwona warstwa. Podczas gdy grzyb jest surowy, jego mięsiste ciało prawie nie pachnie.
Noga Borowik jest bardzo masywny - czasem grubość może być większa niż 10 cm, chociaż zwykle nie przekracza 7 cm. Standardem jest wysokość 12 cm, ale czasami mniej (do 8 cm) i więcej (do 25).
Dowiedz się także o dobroczynnych właściwościach białych grzybów, o tym, jak odróżnić fałszywego białego grzyba, jak przygotować białe grzyby na zimę, jak zamrozić białe grzyby.
Kształt młodych nóg przypomina beczkę, aw innym przypadku maczugę. Zmiany związane z wiekiem nadają mu wygląd cylindra o wciąż zagęszczonej podstawie.
Obszary leśne o różnym składzie gatunków drzew to miejsca uprawy boronika, ale głównie pola grzybowe występują w:
- gaje brzozowe;
- lasy dębowe;
- gaj jodłowy;
- lasy sosnowe.
Jednocześnie grzybiarze wolą szukać „białej” zdobyczy w zaroślach mieszanych (świerkowo-brzozowych) - rośnie tam, okazuje się być najsmaczniejsza.
To ważne! W żadnym wypadku nie możesz popełnić błędu, umieszczając go w koszyku, wraz z prawdziwymi białymi kopiami bliźniaka, nazywanymi gorzkimi, z powodu goryczy, którą się rozprzestrzenia, co może zniszczyć całą partię podczas gotowania.
Białe grzyby rosną pojedynczo lub w małych grupach od połowy sierpnia do połowy września, preferując te, których średnica kapelusza nie przekracza 10 cm. Wśród próbek związanych z wiekiem jest więcej robaków, co wymaga dodatkowego przetwarzania.
Kulinarne użycie białych grzybów obejmuje cały możliwy zakres, są one używane:
- świeże
- gotowane;
- smażone;
- słony;
- marynowane;
- suszone
W przypadku obrabianego przedmiotu najkorzystniejszą metodą jest suszenie.
Prawdziwy tyłek
Nazwa tego grzyba ma inne nazwy: biały łosoś, surowy łosoś, mokry łosoś, łosoś Pravskian. Współczesnym terminem naukowym oznaczającym to jest Lactarius resimus.
Gruzdevaya kapelusz Ma gęstą strukturę, w procesie wzrostu zmienia swoją płaską wypukłą konfigurację na kształt lejka, w którym owinięte są owłosione krawędzie. Średnica średnic wynosi od 5 do 20 cm.
Dowiedz się, jakie są rodzaje grzybów, jak odróżnić drewno osiki i jak jest czarne, jakie są pożyteczne grzyby.
Powłoka kapelusza (skóra) jest wilgotno-śluzowa, ma niewyraźne, okrągłe, wodne plamy, kolor może być bladożółty lub mleczny.
Gładki i pusty cylinder nogi ma parametry (wysokość / średnica) 3-7 / 2-5 cm i jest pomalowany na biało lub żółto. 
Gęsta, mocna miąższ białego koloru ma silny owocowy aromat.
Rzadkie, ale znaczące grupy grzybów, obszary uprawy zlokalizowane są głównie w lasach liściastych i mieszanych (brzoza i brzoza-sosna, często z runa lipowego).
Gruzdeviy dojrzewają w lipcu i wrześniu.
Ze względu na fakt, że praktycznie jedyną kulinarną metodą przetwarzania łososia jest, po usunięciu naturalnej goryczy, solenie, są one uważane za grzyby jadalne warunkowo, ale zajmują pierwsze miejsce w tej kategorii.
Wiesz? W patriarchalnym menu z wielkopostnym obiadem w Rosji z końca XVII wieku w szczególności wymieniono ciasta z grzybami mlecznymi, zimne grzyby mleczne z masłem i ciepłe. - z masłem i sokiem - taka żywność z powodzeniem rekompensowała brak białek w organizmie.
Płaszcz przeciwdeszczowy
Ten bardzo ciekawy grzyb, w naukowy sposób - Lycoperdon, początkowo nadał swą nazwę całej rodzinie tęczy, ale później naukowcy umieścili ją wśród grzybów grzybowych, gdzie się teraz znajduje. Popularne imiona nie liczą się, od najbardziej uderzających - trzepotanie, dziadek tytoń, cholera tavlinka.
Nie ma wyraźnego podziału na czapkę i nogę - są mocno przylegające do siebie. Pojedyncze ciało grzyba może mieć różne rozmiary, w tym ogromne - do pół metra szerokości i odpowiednio do 10-kilogramowej masy. Biała powierzchnia pokryta jest pędami przypominającymi kolec, które mogą odpaść wraz z wiekiem.
W lasach centrum Rosji zbiera się pod koniec lata. W jedzeniu jako składnik zupy stosuje się płaszcz przeciwdeszczowy, przed gotowaniem usuwa się z niego twardą skórę. 
Pieprznik jadalny
Wyraźnie nazwany na kolor czerwony (pomarańczowy, żółty). W nauce jest znany pod łacińską nazwą Cantharellus cibarius.
Jako owoc jest to pojedyncze ciało, w którym nie ma wyraźnej granicy między czapką a łodygą. Jednocześnie mogą być opisane osobno.
Dowiedz się, jak powiedzieć fałszywemu kurkowi z prawdziwej kurki, jak marynować i zamrażać kurki.
Kapelusz:
- Rozmiary: od bardzo małych (średnica 2 cm) do całkiem przyzwoitych (12 cm).
- Forma: nieregularna, czasem wklęsła i szeroko rozłożona, płaska, przygnieciona w środku i mająca zawinięte krawędzie, wypukła-wklęsła i w formie lejka (ta druga w grzybach związanych z wiekiem).
- Skóra: o gładkiej, matowej powierzchni, mocno stopionej z miąższem.
Noga:
- Wymiary (grubość / długość): 1-3 / 4-7 cm.
- Forma: wąska kolumna zwężona od góry do dołu.
- Powierzchnia: gładka, bez przerw.
Teraz o gęstej mięsistej miazdze, trochę zaczerwienionej po ściśnięciu, to:
- w nodze staje się włóknisty;
- w grzybie paleniska łączy dwa kolory - biały wewnątrz i żółty na krawędziach;
- jest kwaśny smak w smaku i suszone owoce lub korzenie w smaku.
- zawiera chinomanozę, zapewniającą brak robaków i larw.
Grupy kurki są doskonale połączone z systemem korzeniowym buka, dębu, świerka i sosny. Umiarkowany klimat rosyjski jest właśnie dla nich, preferując lasy iglaste i mieszane, opadłe liście, zwilżony mech i trawę. 
Przeszła na początku czerwca, a także w sierpniu i wrześniu, burza z piorunami jest sygnałem dla grzybiarzy, aby poszli „kurkami”.
To ważne! Rosnące na dnie lasu i gnijącym drewnie, fałszywe kurki, charakteryzujące się częstotliwością talerzy i zmiękczonej miazgi, nie są uważane za jadalne, pomimo pewnych doniesień o przeciwnej własności. Nie mylcie!
Chociaż kurki są zupełnie inne pod względem wyglądu od białego grzyba, w pełni odpowiadają mu ze względu na nieograniczone zaangażowanie w gotowanie.
Ponadto ma dodatkowe pozytywne cechy:
- Ze względu na naturalny chitinmanoza jest doskonałym środkiem przeciwrobaczym.
- Inny zawarty w nim polisacharyd - ergosterol - pomaga leczyć choroby wątroby.
- Pieprznik jadalny jest naturalnym dostawcą witaminy D, ośmiu niezbędnych aminokwasów, a także cynku i miedzi.
Butterdish modrzew
Nie nabył innych mniej lub bardziej pospolitych nazw dla puszek po maśle, ale w łacińskich naukowcach nazywają go Suillus grevillei.
Kapelusz z masłem może mieć formę:
- wypukłe wkładki;
- wypukłość po jednej stronie nad płaską podstawą;
- całkowicie płaski okrąg, w tym szeroko rozciągnięty.
Ostatnia opcja odnosi się do oleju z ciałem stałym, według standardów grzybów, wieku. Okrągła czapka ma średnicę od 3 do 15 cm.
Lepki śluz pokrywający nagą, gładką czapkę nadał nazwę temu grzybowi. Jego zwyczajowy kolor jest żółto-brązowy, ale jego gra znajduje się od cytryny i pomarańczy do złotego i brązowego. 
Maczuga, cylinder lub haczyk przypominający grzybek przypominający znak zapytania ma ten sam kolor, co czapka (choć może być czerwonawa z brązowym odcieniem), ma żółty lub biały pierścień powyżej, pod którym nogi często mają strukturę siatki i kolor żółtej cytryny.
Pulp Ponownie, żółty kolor (ten kolor przeważa w oleju), bezpośrednio pod powierzchnią kapelusza ma brązowy odcień.
Jeśli pokroisz dojrzałe grzyby, to jego twarde włókna w połączeniu z miękką soczystością stopniowo zmieniają kolor na różowy, brązowo-czerwony i brązowy. W młodej oliwie cięcie nie zmienia cięcia.
Definiująca część nazwy masła otrzymanego z tradycyjnego miejsca wzrostu - w lasach, w których modrzew jest powszechny, i bezpośrednio na systemie korzeniowym tego drzewa. Rodziny wybierają olej do życia kwaśną nasyconą glebę.
Maslata może być zbierana od połowy czerwca do końca października - takie terminy były rejestrowane przez naukowców. 
Z tych grzybów gotowane są zupy, smażone smażone, zbierane w postaci solonej i marynowanej.
To ważne! Przed nurkowaniem w marynacie gotuje się modrzew przez około ćwierć godziny.
Żółto-brązowy Mokhovik
Jest to również danie z masła, ale o innej odmianie, w sposób naukowy - różnobarwny Suillus. Ponadto wciąż ma wiele nazw, w szczególności różnorodne puszki po oleju, koło piaskowe, wentylator torfowy.
Kształt kapelusza, którego rozmiar może wahać się od 5 do 14 cm, ma tendencję do zmiany - z półkuli z krawędziami owiniętymi na małą poduszkę. Na czapce znajduje się światło, zastąpione pęknięciami i małymi łuskami z wiekiem, które również zanikają pod koniec życia grzyba.
Zmiany pojawiają się wraz z zabarwieniem błony śluzowej skóry - od szarości z żółtym lub pomarańczowym odcieniem, zmienia się na brązowy czerwony, a następnie na blady ochrowy odcień. 
Gładka łodyga grzyba wypełniona wewnątrz (maczuga lub cylinder koloru żółtej cytryny z czerwonym lub pomarańczowym poniżej) wznosi się od ziemi do czapki o 3-9 cm i grubości do 3,5 cm.
Pulp w Mokhoviku jest niezwykle twardy, różni się kolorem w zależności od części ciała grzyba - w części czapki jest żółta, w części stopy jest raczej brązowawa, lekko niebieska, jeśli jest uszkodzona. W zasadzie bez smaku ma wyraźny aromat sosny.
Żółto-brązowe koła zamachowe wolą osiedlać się, jak widać na jednym z ich nazw, na piaskowcach. Odnajdź je w lasach iglastych i mieszanych od czerwca do października. Możesz natknąć się na całość, warunkowo mówiąc, plantację, ale pojedyncze znaleziska nie są rzadkością.
Ze względu na brak smaku grzybów per se, koło zamachowe nie jest szczególnie popularne wśród kucharzy. 
Ale gospodynie domowe nie gardzą zbieraniem ich w marynacie - także dlatego, że są bogate w witaminy, w szczególności witaminę D i aminokwasy (porównywalne z produktami mięsnymi), grzyby te mają niską zawartość kalorii i są dobre do stosowania w dietach odchudzających.
Letnia małpa
Kuehneromyces mutabilis, czyli letni czosnek, nazywany jest także zmiennym kyuneromitsem, miodowym drzewem lipowym lub, mówiąc prościej, mów.
Mały kapelusz (od 3 do 6 cm), wypukły w młodości i płaski, ale z guzkiem, wokół którego obserwuje się cienie, z wiekiem pokrywa się gładką błoną śluzową.
Wyjątkowość dziurki na guziki, która, nawiasem mówiąc, ma rowki wzdłuż krawędzi, polega na jej zdolności do zmiany koloru w zależności od pogody - deszcz sprawia, że jest lekko brązowy i półprzezroczysty, a słońce nieprzezroczyste z odcieniem miodowym, który ciemnieje od środka do krawędzi. 
Gruba, gładka stopa wystarczająco wysoka dla takiej czapki (7 cm) ma średnicę do 1 cm, jasną górną część w porównaniu z czapką, ciemne łuski pojawiające się pod pierścieniem.
Mieć miąższ łagodny smak jest porównywalny z aromatem świeżo przetartego drewna. Ona sama ma cienką wodnistą strukturę i brązowożółty blady odcień, który ciemnieje podczas wchodzenia w nogę.
Rodzina okręgu jest bardzo zaludniona. Znajduje się w lasach mieszanych i liściastych na uszkodzonym lub już zepsutym drewnie.
Jeśli w ciągu roku pogoda pozostała łagodna, grzyby można znaleźć zimą. Ale tradycyjny czas na ich kolekcję to kwiecień-listopad. 
To ważne! Nie mylić letniego cienia z podobną galerią z frędzlami - Istnieje wysokie ryzyko zatrucia. Aby tego uniknąć, spójrz na spód nogi - jest włóknisty w trującym grzybie, podczas gdy w muchomorze jest łuskowaty.
Grzyby można jeść świeże lub marynowane.
Jesienna małpa
W przeciwieństwie do letniej agaricy, jego jesienny kolega nie nabył dodatkowych nazw, z wyjątkiem łacińskiej melillii Armillaria, używanej w kręgach naukowych.
Opalenizna od czasu do czasu (od wypukłości do płaszczyzny) ma w większości przypadków faliste krawędzie i powierzchnię lekko dotkniętą łuskami znikającymi z wiekiem, z ciemnieniem w środku bez względu na kolor, który może być inny - miód (do brązu) i oliwka (do zieleń).
Płaska średnica wahająca się w granicach od trzech do dziesięciu centymetrów wzrasta do 17 cm w niektórych próbkach. 
Grzyb cienki (średnica 1-2 cm) i dość długi (do 10 cm) nogi lekko się rozwinąć. Na ich jasnobrązowej powierzchni z żółtawym połyskiem - łuszcząca się (łuszcząca się) powłoka. Gdy zejdziesz w dół, noga ciemnieje do brązowo-brązowego schematu kolorów.
Pulp Jesienna małpa dobrze pachnie i dobrze smakuje. W kapelusze jest białawy, stopniowo traci pierwotną gęstość, aw nogach składa się z włókien, które z wiekiem stają się grubsze.
Pojedyncze grzyby są niezwykle rzadkie w przeważającej większości przypadków, gęsto zaludnione kolonie pasożytujące na drzewach i krzewach, powodując białą zgniliznę na drewnie.
To ważne! Pojawienie się rodzin gwarantujących w łożach ziemniaczanych grozi zainfekowaniem przyszłej uprawy - bądź ostrożny!
Korzystnym środowiskiem dla dystrybucji tych grzybów jest wilgoć w lasach, gdzie zakorzeniają się w drzewach i pniach - brzoza, dąb, olcha i inne.
Zbiory są zbierane jesienią (nic dziwnego, że bierze się je pod uwagę w tytule), zdarza się, że zbiory odbywają się w trzech etapach - po 2-3 tygodnie.
Sosna czerwona
W rzeczywistości mykolodzy nazywają to nie sosną, ale rzeczywistością, chociaż oczywiście łacińska nazwa to jedno - Lactarius deliciosus. W tytule znajdują się również definicje delikatności, szlachetności itp.
Grzyb wypukły kapelusz stopniowo prostowane i przekształcane w lejek, krawędzie kapelusza przechodzą również od stanu owiniętego do prostego. 
Wilgoć daje czapeczce lepkość, ale w każdą pogodę błyszczy pomarańczową satyną, przeciwko której ciemniejące plamy i koncentryczne pierścienie odchodzą od środkowego guzka. Ryzhiki może mieć małe (4 cm) i duże (do 18 cm) czapki.
Zwężające się puste cylindry Ryzhikov nogi w kolorze pokrywają się z czapką i mają wysokość (od 3 do 7 cm o średnicy 1,5-2 cm) proporcjonalną do jej rozmiaru. Małe doły można zobaczyć na powierzchni nogi.
Po zerwaniu ciała grzyba widać, że gęsta żółć z przejściem w pomarańczowe ciało zaczyna się zielenieć, ale nie na długo - zieleń znika sama.
Głównymi lasami, w których trzeba szukać grzybów, są lasy sosnowe i lasy świerkowe. Rodziny grzybów można znaleźć tam, gdzie jest trawa i mech. Masowa produkcja grzybiarzy jest obserwowana za nimi od końca lipca do początku września, ale możesz zacząć powoli i kończyć się odpowiednio na miesiąc, wcześniej i później. 
Głównym sposobem kulinarnego wykorzystania grzybów jest solenie, chociaż jest dość dobre zarówno surowe, jak i marynowane.
Szary rząd
Szare wioślarstwo nazywane jest również smugowatym rzędem, aw łacińskich mikologach nazywa się go Tricholoma portentosum.
Kapelusz ona pokłoniła się, nierówna, nierówna. Przy głównym tytule jest jasne, że jej kolor jest szary, zmieniając tylko odcienie (nawet na fioletowy). Krawędzie są faliste, o średnicy mogą osiągnąć 12 cm.
Wysoka (do 10 cm) noga jest dość gruba dla takiego wzrostu (do 2 cm) i rozszerza się w podstawie. Biały kolor jest żółtawy lub szarawy.
Pulp kolor przypomina zewnętrzny kolor nóg i pachnie mąką. 
Duże kolonie poszukują grzybiarzy w lasach sosnowych, a także w mieszanych, ale wciąż przy sosnach, w tym wśród upadłych igieł. Znak wskazujący na obecność w tym miejscu rzędów może być znaleziony przez rodzinę zielonoskórych - zazwyczaj są to sąsiedzi.
Są też takie rzędy, jak zielone rzędy, fioletowy rząd, biały rząd, ziemisty rząd, rząd topoli.
Wzrost zaczynający się w połowie września nie kończy się nawet po pierwszych przymrozkach i trwa do końca listopada.
Для кулинарии рядовка серая универсальна, хотя в большей степени её, особенно молодую, маринуют и солят. Для других целей эти грибы вначале отваривают (до четверти часа) - для этого годятся экземпляры всех возрастов. 
Подберёзовик
Nazwa ta odnosi się do dużej grupy grzybów, z których wszystkie są jadalne.
Naukowa nazwa Leccinum jest dopasowana do brązowych brązów:
- zwykły (o którym mowa w tym artykule);
- bagno;
- szorstki;
- popielaty szary i 5 innych odmian.
Zwyczajni ludzie z jagód nazywani są po prostu brzozą, a także zaskórnikami.
Młody biały grzyb kapelusz z wiekiem robi się ciemno i brązowo, a połowa piłki tymczasem zamienia się w poduszkę. 
Może dorastać do 18 cm średnicy. Obecność znacznej wilgoci w środowisku powoduje pojawienie się lepkiego śluzu na powierzchni kapelusza.
Noga wysoki i obszerny (do odpowiednio 15 i 3 cm), jego cylinder jest pomalowany na szaro lub dziewiczo biały, a szare łuski ściemniają się wzdłuż niego.
Gęsty i biały miąższ pod maską, z wiekiem, rozluźnia się i nasyca wodą, a mięso miazgi stopy z czasem nabiera włóknistej struktury.
Obecność drzew brzozowych w lesie oznacza możliwość znalezienia tam borówek. Kochające światło grzyby preferują polany i krawędzie. Sygnałem do początku zbiorów jest kwitnienie czeremchy, sezon kończy się w środku jesieni. 
Zgodnie z szerokim spektrum zastosowań kulinarnych, borówka może konkurować nawet z białym grzybem, gotowanie, smażenie, duszenie, suszenie, marynowanie i zamrażanie.
Borowik
Borowik różni się od jagód:
- kolor kapelusza (biały lub czerwono-pomarańczowy, podobnie jak w liściach osiki);
- niebieska miazga po cięciu;
- w rozmiarze - są większe w osice;
- głównym miejscem wzrostu jest nazwa.
Ludzie nazywają ten grzyb także Osinovikiem i Krasnogolovikiem (porównaj, znowu z borowikami), łacińska nazwa tych pokrewnych grzybów jest taka sama - Leccinum.
Do zbioru grzybów osikowych grzybiarzy odsyła się w pierwszej połowie czerwca, a ten sezon trwa do października. 
W sensie kulinarnym nie jest gorszy od jagód.
Marsh Russula
Marsylia Russula (popularnie określana jako float, a zgodnie z naukową klasyfikacją - Russula paludosa) przede wszystkim przyciąga uwagę kapeluszem o suchej skórze, skutecznie pomalowanym na różowo-czerwono-pomarańczowe odcienie.
Średnica mięsistej maski nie jest zbyt duża (7-12 cm), ma tępe krawędzie, wgłębienie w środku i ogólne wybrzuszenie.
Solidna noga może być solidna i pusta, różowa i biała, w formie wrzeciona lub maczugi, jej wysokość 5 cm i grubość centymetra mogą się podwoić. 
Biała bez smaku miąższ, gęsty w młodości i luźny w wieku, ma słaby owocowy zapach.
Małe rodziny syroezheków rosną pod drzewami iglastymi (elfin cedr, modrzew, sosna), w tym w lasach mieszanych. Zbierz je w ostatnie lato i pierwsze miesiące jesieni.
W diecie grzybowej Russula zajmuje miejsce w formie smażonej, gotowanej i solonej.
Szampinion zwyczajny
Znany jest również jako Pecheritsa, w mikologii pojawia się, oprócz pieczarki, również jako prawdziwy szampinion i Agaricus campestris.
Dowiedz się, jak pieczarki są przydatne dla organizmu i czy można je hodować w domu.
Czapka, która dorasta do 15 cm średnicy, ma kształt półkulisty, którego krawędzie są mocno wygięte do wewnątrz (w młodym wieku). 
Rozwijając się, kapelusz staje się początkowo tylko płaskim okręgiem, a następnie - szeroko prostaty. W centrum ma wybrzuszenie.
Sucha powierzchnia jest biała (zdarza się również brązowawo), wyglądem i dotykiem - z małymi łuskami lub jedwabistym.
Monotonna z czapką, nogę o proporcjonalnych wymiarach (5-9 / 1-2 cm) rozszerza się na dole i, tak jak była, spuchnięta, pośrodku (najczęściej) otoczona szerokim pierścieniem.
Białe ciało rumieni się w miejscu złamania.
To ważne! W fałszywej pieczarce, którą można zatruć, miąższ po rozbiciu staje się żółty, poza tym emituje nieprzyjemny zapach karboliczny (tusz). Te różnice należy pamiętać.
Dominacja pieczarki jest niesamowita - łąki, parki, ogrody, plantacje leśne, ogólnie można spotkać je wszędzie (duże kolonie nazywane są kręgami czarownic). Stąd duży napływ sztucznie wyhodowanych pieczarek.
Profesjonalni kucharze i gospodynie domowe używają pieczarek w pierwszej i drugiej potrawie, w marynowaniu i pieczeniu. Wiele osób uwielbia smak i zapach surowych pieczarek.
Niejadalne trujące grzyby
Doświadczeni grzybiarze mają większą ostrożność, ponieważ znają niebezpieczeństwo, że trujący okaz, który może zaszkodzić zdrowiu ludzkiemu, a nawet śmiertelny, znajdzie się w koszu wraz z grzybami jadalnymi.
Wiesz? Grzyby z zawartością toksyn dziś w europejskiej części naszego kontynentu ujawniły około stu pięćdziesięciu, co stanowi około 3% całkowitej liczby odmian tych roślin.
Blady perkoz
Spośród niebezpiecznych grzybów występujących w centralnej Rosji największym zagrożeniem jest blady muchomor (w łacińskich Amanita phalloides). 
Jest uznawana za najbardziej trującego grzyba na świecie.
Ponadto, w rzeczywistości, toksyczność, jest niebezpieczna, ponieważ jest podobna do niektórych rodzajów grzybów jadalnych: grzybów, rukoli, zelenushkami itp.
Młody perkoz przypomina jajko w filmie.
Dorosły i dojrzały ma:
- kapelusz o przyjemnym oliwkowym kolorze (z tendencją do zielonego lub szarego), który może być płaski lub półkulisty. Powierzchnia włóknista kończy się gładkimi krawędziami. Średnica nigdy nie jest mniejsza niż 5 cm i większa niż 15;
- noga, która może wydawać się dziełem sztuki naturalnej, ponieważ ma wzór mory (nie zawsze). W przeciwnym razie jest to znany cylinder z mniejszym pogrubieniem. Kolor pokrywa się z kapeluszem, ale może być także bielszy. Średnica wynosi do 2,5 cm, wysokość do 16 cm, na nodze znajduje się charakterystyczny pierścień filmowy - sygnał ostrzegawczy dla łowców grzybów;
- białe mięso jest miąższowe, prawie bezwonne, a jego smak prawie nie wyczuwalny. Tylko przypadki wieku dają słodkawy zapach, który nie wywołuje przyjemnych emocji.
Obszary dystrybucji bladego muchomora to zarówno lasy liściaste, jak i mieszane, w których pokrywa się na żyznej glebie w pobliżu buka, dębu i leszczyny, a często bezpośrednio rośnie do ich systemów korzeniowych (formy mikoryzy).
Szczególną uwagę należy zwrócić na sezon zbiorów bladego muchomora - od końca sierpnia do końca jesieni.
Amanita czerwony
Jeśli zastosujemy współczesny termin „środek psychotropowy” do darów naturalnych, to chodzi o czerwony grzyb (Amanita muscaria).
Wiesz? Rytuał syberyjskiego szamanizmu został częściowo zbudowany na wykorzystaniu odurzających właściwości tego grzyba.
Bardzo piękny grzyb przede wszystkim ze względu na czapkę. Jest w stanie dorastać do 20 cm (z reguły mniej niż 8). Połysk osiąga dzięki połączeniu jaskrawości jasnej czerwonej powierzchni i łuszczących się białych brodawek rozrzuconych po niej. 
Grzybowe nogi mają taki sam rozmiar jak czapka, o średnicy białego lub dotkniętego żółtego cylindra o średnicy 1-2.5 cm: z wiekiem zmienia się z ciała stałego w puste. Pogrubiona baza przypomina bulwę.
Nieznacznie wyczuwalny aromat białej miazgi, który znajduje się bezpośrednio pod skórą pomarańczową lub żółtą (w obu przypadkach bardzo jasny odcień).
Korzenie brzozy i świerka służą jako grzyb do tworzenia mikoryzy. Kwaśne gleby w umiarkowanym klimacie rosyjskim - idealne miejsce do ich wzrostu w sierpniu i październiku.
Porfir Amanita
Nie tylko toksyczność (choć mała), ale także odrażający zapach i smak sprawiają, że ten grzyb jest oczywiście niejadalny.
Dzwonek Porfirii Amanita (porfiria Amanita) stopniowo rośnie, gdy rośnie. Czapka jest pokryta albo czystą szarą skórą, albo dodatkiem fioletowego lub brązowego odcienia. Ma gładkie krawędzie, a sama skóra wokół włókien, wykonana jakby z jedwabiu. 
Mały rozmiar kapelusza (od 5 do 9 cm średnicy) jest dość spójny z 8-13-centymetrową stopą nie większą niż 2 cm, a jego kolumna w dolnej części ma półkuliste zgrubienie, nie ma wzrostu; czasami zabarwione mory.
Biała, podobna do cienkiej warstwy mięsa, miąższ ma dość kulinarny zapach (świeże ziemniaki) i smak (jak rzodkiewka), co nie powinno zwieść grzybiarza.
Słabe kwaśne gleby w lasach iglastych (lub rozcieńczone brzozowym lasem) są tradycyjnym miejscem wzrostu porfiru amanita, którego sezon zbierania to ostatnie dwa miesiące lata i pierwsze dwie jesieni.
Spadek siarki
Hypholoma fasciculare lub siarkowo-żółty agaric jest z pewnością niejadalny, ale przyczyna tego w środowisku mikologicznym nie została ostatecznie zidentyfikowana: czy jest to gorzki smak i nieprzyjemny zapach, czy też zawarte w nim toksyny. 
To ważne! W każdym razie grzyb ten nie powinien być mylony z grzybami jadalnymi, do których jest dość podobny - Powinien kierować się nieprzyjemnym zapachem siarkowo-żółtej małpy.
Mała czapka (nie większa niż 5 cm), rozjaśniająca się w kierunku krawędzi, przechodzi od kształtu wypukłego do prostaty. Kolor w większości przypadków brązowo-żółty, ale zdarza się i czerwony.
Grubość nóg z pustymi włóknami (0,5 cm) w celu dopasowania do nasadki, ale wysokość jest trochę dysonansowa z nią (do 10 cm).
Gorzki smak miąższu został już wspomniany, a jego kolor jest jasnożółty.
Grupy upraw rosną na pniach drzew, w ich pobliżu, i na drewnie zaczynającym gnić, bez dokonywania rozróżnienia między liściastymi i iglastymi. Okres owocowania to maj, całe lato i wrzesień-październik.
Plamy grzybów w centralnej Rosji
Charakter lasów, w których rosną grzyby i określone miejsca w nich są opisane powyżej. 
Na przykład z regionów geograficznych wybieramy bogate w grzyby Voronezh, Vladimir, Ryazan, Kaluga, Kursk, Moskwa, Niżny Nowogród i Twer.
Na „grzybowej” zawartości każdego z nich można napisać osobną książkę.
Zasady zbierania grzybów
- Zakaz polowania na grzyby wzdłuż jezdni - grzyby są bardzo łatwo nasycone substancjami niebezpiecznymi dla ludzi, na przykład solami metali ciężkich.
- Dla początkujących konieczne jest wzięcie udziału w wyprawie doświadczonego grzybiarza, w przeciwnym razie ryzyko uzyskania muchomora lub muchomora znacznie wzrasta.
- Szczególna uwaga na dzieci zabrane ze sobą do lasu: powinny być zawsze w zasięgu wzroku, a nie smakować jagód i grzybów.
- Zbiorniki do składania zebranych grzybów (kosze, kosze, plecaki) powinny być wykonane z naturalnych materiałów - nie używać celofanu i plastiku.
- Kopia, którą zamierzasz umieścić w koszu, nie powinna być zjadana przez robaki, stopa powinna być cała, a płytki powinny być lekkie - konieczne jest wstępne staranne badanie.
- Wszelkie wątpliwości są interpretowane na korzyść grzyba pozostającego w lesie.
- Czas przed południem jest najbardziej odpowiedni dla grzybiarzy.
- Nie zapomnij o nożu do cięcia - grzybnia uszkodzona podczas wyciągania nie da następnej uprawy.
- Kolejna pełna kontrola zebranej zdobyczy przed czyszczeniem i wywarem - na wypadek, gdyby w lesie brakowało czegoś.
- Odwar z grzybów nie nadaje się do picia, a gotowanie uzyskanych surowców po gotowaniu należy kontynuować natychmiast.
Grzyby można zbierać bez gruntownej znajomości mikologii, ale niektóre podstawy teoretyczne pomogą początkującym zdobyć niezbędne doświadczenie, a ci, którzy już czują się profesjonalistami, mogą odświeżyć i wyjaśnić obserwacje uzyskane w praktyczny sposób.
