Często słyszymy, że inny gatunek zwierząt zniknął bez śladu. Dzieje się tak z powodu interwencji człowieka w naturalne siedliska, a także z powodu zniszczenia na dużą skalę przez kłusowników. Ponadto przedstawiciele egzotycznych gatunków są popularni na rynku czarnych zwierząt. Ale nasza historia z dobrym zakończeniem - sto lat temu koń Przhevalsky był na skraju wyginięcia, a dziś ten gatunek stopniowo zwiększa swoją populację, a prognoza jego odrodzenia jest całkiem korzystna.
Historia odkrycia
Ten typ konia został odkryty przez rosyjskiego odkrywcę. Nikolai Przhevalsky w 1878 roku, podczas jego podróży przez kazachskie stepy na niezdobyte szczyty Tybetu. Będąc na granicy z Chinami, naukowiec otrzymał w darze od swojego przyjaciela szczątki konia, który natychmiast przekazał do Petersburga na badania w Muzeum Zoologicznym. Jego przypuszczenia zostały potwierdzone: zoologowie odkryli, że skóra i czaszka zwierzęcia należą do gatunku dzikich koni, co wcześniej nie było znane nauce. Później zostały nazwane imieniem odkrywcy.
Wiesz? Pod koniec lat 90. kilkudziesięciu przedstawicieli koni Przerwalskich zostało przywiezionych na opuszczone tereny w pobliżu elektrowni jądrowej w Czarnobylu. Podobno odległość od mężczyzny i dziewiczych pól świeżej trawy przypadła im do gustu - po kilku latach liczba koni wzrosła do setek głów.
O koniu Przewalskiego: opis
Koń Przewalskiego ma silny, przysadzisty zad z rozwiniętą muskulaturą. Głowa jest duża, ma małe oczy i poruszające się uszy spiczastej formy. Gruba szyja gładko przechodzi w szeroką klatkę piersiową, nogi krótkie i mocne. Wysokość w kłębie rzadko przekracza półtora metra, długość ciała - 2 metry. Sierść jest jasnobrązowa, piaszczysta, a na grzbiecie biegnie ciemny pasek. 
Ogon i grzywa są zawsze ciemne, nogi są również ciemne, czasami mogą na nich pojawić się lekkie paski. Kolor ten pozwala koniom doskonale maskować się wśród wysokich traw i krzewów strefy stepowej. Grzywa jest krótka, bez grzywki; ogon jest długi, ale zaczyna puchnąć bliżej środka. Duża głowa, krótka grzywa i niezwykły ogon sugerują, że koń Przhevalsky ma dzikie osły wśród swoich przodków, ale tak nie jest.
Interesujące jest zapoznanie się z rasami koni: Trakenen, Karachai, Shire, Orłow, kłusak, fryzyjczyk, Appaloosa, Tinker, a także podgatunki kucyków i mini-koń Falabella.
Konie Przhevalsky prowadzą życie towarzyskie - są zjednoczone w rodzinach składających się z ogiera, 3-5 klaczy i ich źrebiąt. Ogier czujnie obserwuje wszystkich członków rodziny, a także wypatruje drapieżników na drodze swojego stada. Zwierzęta te mają dobrze rozwinięty zapach, słuch i wzrok, co pomaga im wyczuć niebezpieczeństwo z wyprzedzeniem. Poszukując nowych pastwisk i bezpiecznych miejsc do podlewania, stado podróżuje dziesiątki kilometrów dziennie, co pozwala na krótkotrwałe przerwy na jedzenie i relaks. W tym czasie ogier czujnie obserwuje wszystkich członków swojej rodziny, w razie niebezpieczeństwa, aby odeprzeć drapieżników. 
Wiosną zaczynają się gry konne u koni. Ciąża kobiety trwa 11–12 miesięcy - źrebię zawsze rodzi się z klaczy, którą karmi mlekiem przez okres do 1 roku. Okres dojrzewania u samców przypada na 4-5 lat, au kobiet - na 3-4 lata. Po osiągnięciu dojrzałego wieku młody źrebak wypędza się ze stada i wraz z innymi samcami tworzy nowe stado, które zaczyna samodzielnie wędrować po stepie.
Ciekawe zachowanie klaczy w razie niebezpieczeństwa - samice znajdują się w kręgu, w którym umieszczane są młode. Żaden drapieżnik nie przebije się przez taką barierę.
To ważne! Próby krzyżowania potomków dzikich koni z hybrydami różnych ras zawsze kończyły się pojawieniem jałowego potomstwa. Tylko przejście z koniem domowym dało żyznych potomków.
Koń Przewalskiego: mieszkanie
Koń Przewalskiego ma bardzo ograniczone siedlisko. W naturze dzikie konie można znaleźć na stepach i pół-pustyniach Kazachstanu, Mongolii, Zachodniej i Południowej Syberii, Kaszgaru i Dżungarii. Oprócz tych terytoriów ich małe stada znaleziono na brzegach jeziora Zaisyan i Transbaikalia. 
W naturze
Ostatni raz zostali zauważeni na wolności w 1969 roku. Ukrywając się przed człowiekiem i wędrując w poszukiwaniu nowych pastwisk, konie Przerwalskiego odbyły ogromną podróż, aż dotarły na terytorium Dżungaru Gobi i Wschodniego Ałtaju. W tym na wpół opuszczonym regionie, wśród wzgórz piaszczystych i płytkich wąwozów, od dawna udało im się ukryć przed wilkami i innymi drapieżnikami. 
Jednak pomimo próby rozwoju nowych terytoriów ich liczba gwałtownie spadła. Naukowcy wywołali alarm, a od 1970 r. Podjęto liczne próby ożywienia populacji dzikich koni.
Wiesz? W rezerwacie przyrody Askania-Nova konie Przewalskiego istnieją już od prawie dwóch stuleci, aw tym czasie dorastały 13 pokoleń. Ciekawe, że podczas ich pobytu wygląd koni bardzo się zmienił - klacze stały się grubsze, ich włosy stały się bardziej błyszczące, ich kopyta wzrosły, a zęby zmniejszyły się.
W rezerwach
Od lat 90. XX wieku przeprowadzono programy reintrodukcji na dużą skalę (powrót dzikich zwierząt do ich naturalnych siedlisk). Podjęto decyzję o rozpoczęciu odrodzenia populacji w siedlisku dla koni Przhevalsky - w rozległych stepach Mongolii. Obecnie w tym kraju powstały trzy duże centra reintrodukcji, w których mieszkają trzy stada, o przybliżonej liczbie 400 głów. Podobne ośrodki powstały również w rezerwach następujących krajów: Chin, Węgier, Ukrainy, Francji i Rosji. 
Moc
Konie Przhevalsky żywią się brodzikami, piołunem, saxaulem, mchem, kostrzewą i innymi roślinami zielnymi oraz krzewami rosnącymi na stepach. W sezonie zimowym, kiedy nie jest łatwo zdobyć jedzenie pod śniegiem, przednie kopyta przychodzą im z pomocą - kopią zaspę i szczypią trawę. W zależności od siedliska łatwo przystosowują się do zmian w diecie.
To ważne! Głównymi przyczynami szybkiego spadku populacji koni jest ich niezdolność do szybkiego przystosowania się do zmian w środowisku, a także regularna eksterminacja przez wilki i ludzi.
Zdrowie i oczekiwana długość życia
Współcześni przedstawiciele tego gatunku nie mogą się pochwalić doskonałym zdrowiem. Powodem tego jest bliski związek z chów wsobny, innymi słowy, krzyżowanie zwierząt, które są blisko spokrewnione. Ale nie ma innego sposobu na przywrócenie populacji - wszystkie istniejące konie Przhevalsky pochodzą z 11 dzikich koni i 1 konia domowego. 
Ograniczenia swobody przemieszczania się osłabiły także ich układ odpornościowy - niegdyś nomadyczni zawodnicy nie muszą już przekraczać dziesiątków kilometrów w poszukiwaniu pożywienia i lepszych warunków.
Ich średnia długość życia wynosi 20-25 lat. Uważa się, że plemienni jeźdźcy żyją do tego wieku z odpowiednią opieką i dobrym odżywianiem.
Przeczytaj także o kolorze koni: zatoka, piżmo, dun.
Rola w życiu człowieka
Ten rodzaj dzikich koni całkowicie obronneoraz liczne próby naukowców mające na celu hodowanie zwierząt w niewoli były prawie zawsze zredukowane do zera. Miłość do zwierząt i niechęć do kontaktu z ludźmi w większości przypadków doprowadziły do ich śmierci. Naukowcy próbowali także „wymieszać” stada koni udomowionych i dzikich, ale pomysł ten również nie odniósł sukcesu - konie Przewalskiego stały się „obce” w stadzie i nie wolno było jeść. 
Ale pomimo trudności we wzajemnym zrozumieniu człowiek nie porzucił prób ratowania tego gatunku zwierząt. Na początku XX wieku prowadzono szeroko zakrojone działania mające na celu zachowanie populacji koni Przhevalskiego. W dzikich stepach Dżungarii schwytano 11 koni, wysyłając je do ogrodów zoologicznych i rezerwatów na całym świecie, gdzie stworzono warunki najbardziej podobne do ich rodzimych stepów. Taki kompleks wydarzeń dał pozytywny wynik - obecnie jest ponad dwa tysiące przedstawicieli tego rzadkiego gatunku.
Wskazówki dla hodowców zwierząt: hodowla koni w domu, popularne pseudonimy.
Wideo: Konie Przhevalsky w strefie Czarnobyla
Teraz w rezerwatach naszej planety możesz zobaczyć na własne oczy wyjątkowe zwierzęta, których historia rozpoczęła się ponad czterdzieści tysięcy lat temu. Jeśli wysiłki zmierzające do ich wyhodowania się powiodą, za kilka dziesięcioleci koń Przewalskiego przestanie być gatunkiem zagrożonym i można go znaleźć w ogrodach zoologicznych wielu miast.
