Rodowód koni sięga wieków. Przez 50 milionów lat zwierzę, nie przekraczające wielkości zwykłego psa, stało się wielkim koniem. Bez niego nie sposób wyobrazić sobie epizodów z przeszłości naszej cywilizacji: migracji narodów, słynnych bitew i podboju całych krajów. Oczywiście udomowienie tych zwierząt nie nastąpiło przez kilka lat: zostanie to omówione w naszym artykule.
Długie przodki koni
Koń zrobił długą drogę rozwoju pod wpływem warunków środowiskowych, zmieniając wygląd i cechy wewnętrzne. Starożytni przodkowie koni to mieszkańcy lasów żyjący w pierwszej połowie okresu trzeciorzędu w lasach tropikalnych. Znaleźli żywność w lesie, do życia, w którym zostali zaadaptowani.
Rozwój przodków konia nastąpił w tym okresie w kierunku zwiększenia ich wielkości, komplikacji aparatu dentystycznego i tworzenia zdolności poruszania się na trzech palcach.
Radzimy przeczytać, gdzie żyją dzikie konie.
Wraz z tym środkowy palec był większy i przyjmował główny ładunek, podczas gdy boczne palce kurczyły się i stawały się krótsze, zachowując rolę dodatkowego wsparcia, co umożliwiło poruszanie się na luźnej ziemi.
Eogippus i chiracotherium
Eogippus pojawił się w Ameryce Północnej około 50 milionów lat temu - był mały, podobny do małego zwierzęcego tapira. Mieszkał w nieprzeniknionych lasach, krzakach, ukrywając się przed wrogami w paprociach i wysokiej trawie. 
Jego wygląd nie wyglądał jak nowoczesny koń. Palce na kończynach zwierzęcia, zamiast kopyt, były trzy na tylnych i cztery na przednich. Czaszka eogippus była wydłużona. Wysokość w kłębie różnych przedstawicieli wahała się od 25 do 50 cm.
W lasach Europy w tym samym okresie żył bliski krewny Eo-Hippusa - chiracotherium. Od niego nastąpił, jak sądzą naukowcy, obecny koń. Cztery palce na przednich kopytach i trzy na plecach, w rozmiarze, przypominały eogippus. Głowa chiracterium była stosunkowo duża, z podłużną i wąską kufą i grudkowatymi zębami.
To ważne! W każdej pracy z końmi musisz nosić kask ochronny i specjalne buty.
Mezo-hipopotamy i sardele
Minęły tysiące lat, zmienił się czas i krajobraz. Na obszarach, gdzie do niedawna były bagna, pojawiły się trawiaste równiny. Coś takiego było ulgą w rejonie Little Bedlands w obecnym stanie Nebraska w czasach wczesnego miocenu. Te krawędzie stały się kolebką meso-hippusa. We wczesnym oligocenie mezopotopy żyły w dużych stadach.
Pod względem wielkości przypominały obecne wilki i były podzielone na gatunki. Ich przednie nogi były wydłużone, na końcach były cztery palce, a na plecach - trzy. Wysokość zwierząt wynosiła 60 cm, główne zęby były bez cementu - wskazuje to, że mezo-hipopotamy jadły tylko pokarm roślinny. 
Trzonowce pokryte silnym szkliwem. Jest również pewne, że mezo-hippusy były znacznie bardziej rozwinięte niż eo-hipopotamy. Znalazło to odzwierciedlenie w modyfikacji kształtu absolutnie wszystkich zębów. Meso-hippusy kłusowały - metoda, która była bezbłędnie testowana przez obecne konie. Jest to również związane ze zmianą sytuacji w ich życiu: bagniste góry stały się zielonymi równinami.
Wiesz? W języku fińskim termin „koń” jest uważany za obraźliwy, a termin „koń” - czuły. Każdy skurwiel będzie zadowolony, gdy jej mąż powie: „Jesteś moim wspaniałym koniem!”
Pliogippus
W Ameryce, w pliocenie, wyłania się pierwszy koń jednopiętrowy, plio-hippus. Stopniowo rozpowszechnił się na stepach Eurazji i Ameryki, które następnie łączyły przesmyk. Jej rodzeństwo rozprzestrzeniło się po całym świecie i zastąpiło absolutnie wszystkich trzech palców.
Plio-hippus miał duże zęby z grzbietami emalii i cementu wypełniającymi rowki między fałdami. Stworzenie to było charakterystycznym przedstawicielem stepów, wyróżniało się wielkim wzrostem, opierało się głównie na środkowym palcu, ponieważ pierwsze, drugie, czwarte i piąte palce zostały zredukowane. 
W Ameryce odnotowano wiele pozostałości dawnych koni: z powodu całkowitego zlodowacenia w epoce lodowcowej tam zginęli. W Azji, gdzie zlodowacenie było mniej, aw Afryce, gdzie wcale nie było, dzikie rodziny koni przetrwały do czasów współczesnych.
Sprawdź opis najlepszych garniturów dla koni.
Prymitywne konie
Pod koniec ostatniego okresu lodowcowego, 10 tysięcy lat temu w Europie, Azji Północnej i Środkowej, wypasała się ogromna liczba koni, które należały do dzikich. Dokonując przejść, których długość wynosiła setki kilometrów, ich stada wędrowały po stepach.
Ich liczba zmniejszyła się z powodu zmian klimatu i braku pastwisk. Zebry, osły, pół-konie, koń Przewalskiego i tarpany zaliczane są do dzikich krewnych koni. Zebry żyją w lesie Afryki. Wyróżniają się pasiastym kolorem, gromadzą się w stadach, są ruchome, słabo oswojone, słabo opanowane w obcym obszarze.
Z krzyżówki koni i zebry pochodzą jałowe hybrydy - Zebroidy. Mają imponującą głowę, ogromne uszy, krótkowłosą grzywę bez grzywki, mały ogon z włosami na czubku, bardzo cienkie nogi z cienkimi kopytami. 
Dzikie osły zebroidów dzielą się na dwa typy - abisyński i somalijski: pierwszy jest mały, jasny, drugi większy, ciemnego koloru. Mieszkali w północno-wschodniej Afryce, mieli jednokolorowy garnitur, dużą głowę i uszy, krótką grzywę. Mają podobny do dachu zad, mały ogon, małe cienkie kopyta.
Wiesz? Koń jest świętym zwierzęciem dla 23 narodów. W Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie są najbardziej szanowani, ponieważ nie mogą się bez nich obejść.Halfgrainy żyją w półpustynnych stepach Azji. Mają żółty kolor i małe uszy.
Istnieje kilka rodzajów tych zwierząt:
- kulanpowszechne w półpustynach Azji Środkowej;
- onager, popularny na półpustynnych terenach Arabii Północnej, Syrii, Iraku, Iranu, Afganistanu i Turkmenistanu;
- kiang - najbardziej imponujące pod względem wielkości połowy mieszkają w Tybecie.
N. M. Przhevalsky w 1879 r. Otworzył dzikiego konia, który później nosił jego imię. Ten gatunek żyje w stepach Mongolii.
Dowiedz się więcej o koniu Przewalskiego.
Ma listę różnic w porównaniu do konia domowego:
- ona ma ogromne zęby;
- kłąb mniej wyraźny;
- krótkowłosa grzywa stojąca, bez grzywki;
- włosy rosną pod dolną szczęką;
- kończyny cienkie;
- duże kopyta;
- szorstka budowa;
- Garnitur na myszy.
Przedstawiciele ci wolą pozostać w grupach. Wysokość dorosłego osobnika waha się od 120 do 140 cm w kłębie. Jeśli krzyżujesz się z końmi domowymi, daje to płodne hybrydy. Tarpan - zaginiony poprzednik współczesnego konia. 
Koń Przhevalskiego Zwierzęta tego gatunku nie były zbyt wysokie, tylko 130-140 cm w kłębie, a ich waga wynosiła około 300-400 kg. Gatunek odznaczał się krępą sylwetką, wystarczająco dużą głową. Tarpany miały bardzo żywe oczy, szerokie nozdrza, dużą szyję i krótkie, dobrze ruchome uszy.
Historia udomowienia koni
Zoologowie nie zgadzają się co do daty udomowienia koni. Niektórzy uważają, że proces zaczyna się od momentu, w którym ludzie zaczęli kontrolować hodowlę ras i rozmnażanie zwierząt, podczas gdy inni biorą pod uwagę modyfikację struktury szczęki konia, wynikającą z pracy na rzecz człowieka, wyglądu koni na artefaktach.
Na podstawie analizy połowów na zębach starożytnych ogierów, a także zmian w życiu ludzi zaangażowanych w ich hodowlę, konie zostały udomowione na początku IV tysiąclecia pne. er Wojowniczy koczownicy z Europy Wschodniej i Azji byli pierwszymi, którzy używali koni do celów bojowych.
Przeczytaj więcej o tym, jak hodować konie w domu.
W 1715 pne er Hyksos, który podbił Egipt, użył konnego rydwanu w pojedynku. Wkrótce taki transport zaczął być używany w armii starożytnych Greków. Przez następne trzy tysiące lat głównym celem konia była jego pomoc w przeprowadzeniu wojny. 
Za pomocą siodła jeźdźcy ułatwili zastosowanie właściwości prędkości zwierzęcia. Plemiona Scytów przeprowadzały rajdy konne, mongolscy zdobywcy wykorzystywali także zwierzęta do podboju Chin i Indii. Hunowie, Awarowie i Madziarowie również najechali Europę.
W średniowieczu konie zaczęły być wykorzystywane w rolnictwie, gdzie stały się substytutem wolniejszych wołów. Do transportu węgla i różnych towarów użyto kucyków, które były bardziej odpowiednie do takich prac. Wraz z ulepszeniem dróg konie stały się głównym środkiem przemieszczania się w Europie.
Tak więc silne zwierzęta rozprzestrzeniły się prawie na całym świecie, dostosowując się do różnych klimatów. Czynnikami zwiększającymi popularność koni są zdolność do transportu dużych ładunków, szybka jazda, zdolność do przetrwania w wielu warunkach klimatycznych, a także wygląd, elegancja i wdzięk.
Zmieniła się era, zmieniła przeznaczenie koni. Ale, podobnie jak wiele lat temu, koń dla mężczyzny jest nie tylko środkiem transportu lub siłą ciągnącą, ale także lojalnym towarzyszem.
