Burak cukrowy jest rośliną techniczną. Jest głównym surowcem do produkcji cukru. Jego wydajność zależy od wskaźników klimatycznych i warunków wzrostu.
W rolnictwie światowym burak cukrowy zajmuje znaczącą powierzchnię. Jego uprawy w 2003 r. Wyniosły 5,86 mln hektarów. Największe obszary zajmowane przez buraki cukrowe znajdują się na Ukrainie, w Rosji, Chinach, Polsce, Francji, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Włoszech; jest uprawiana w Belgii, Białorusi, Japonii, na Węgrzech, w Turcji, Gruzji.
W krajach europejskich cukier buraczany wytwarza do 80% wszystkich zbiorów na świecie, buraki cukrowe wymagają obfitości słońca, ciepła i umiarkowanej wilgotności. Które kraje są liderami w produkcji buraków? Czy kultura jest uprawiana w Rosji? Fakty i dokładne dane.
Gdzie rośnie, jaki jest klimat i gleba „kocha”?
Kultura rośnie dobrze w umiarkowanym słońcu. Rośliny korzeniowe nie tolerują ulewnego deszczu i suszy. Obfitość wytrącania niekorzystnie wpływa na rozwój bulwy, zakłóca syntezę cukru.
Gleby dla upraw rosnących są podzielone na 3 grupy.
- Pasuje. Ta czarna ziemia, sodowo-bielicowa, darniowa lub piaszczysta. Odpowiednie są także piaski i torfowiska.
- Nieodpowiednie. Glina i ciężkie gleby gliniaste, automorficzne.
- Całkowicie nieodpowiedni. Luźne, gley i gley (osuszone i nieodwodnione), podmokłe.
Odpowiedni wskaźnik kwasowości waha się od 6,0 do 6,5. Dopuszcza się również wzrost w zakresie 5,5-7,0.
Kraje produkujące i eksportujące
Poniżej znajduje się ranking 5 krajów-liderów w produkcji buraków cukrowych.
- 5. miejsce Turcja. To gorący kraj o odpowiednim klimacie. Rocznie otrzymuje się 16,8 mln ton, co daje Ukrainie miejsce w rankingu (produkcja wynosi 16 mln ton).
- 4 miejsce USA. Roczny plon wynosi 29 milionów ton. W kraju, oprócz niekończących się plantacji kukurydzy i pól pszenicy, aktywnie rosną także buraki cukrowe. Zajmują się tym zarówno korporacje publiczne, jak i rolnicy-amatorzy.
- Otwiera trzy najlepsze Niemcy (30 milionów ton). Kraj od dawna ma status producenta i eksportera buraków cukrowych. Eksportowany jest również cukier i cukier rafinowany.
- 2 miejsce - Francja. Roczna produkcja - 38 mln ton. Do niedawna była uważana za lidera w kolekcji buraków. Niekończące się pola z żyzną glebą i ciepłym klimatem umożliwiają regularne zbiory bogatych zbiorów. Główne zakłady produkcyjne koncentrują się w prowincji Szampania. Znajduje się na samym południu, oprócz buraków uprawia się tutaj ciepłe winogrona do produkcji słynnych win.
- Ranking lidera - Rosja. Według danych za 2017 r. W kraju wyprodukowano ponad 50 mln ton buraków cukrowych. Większość produktu jest eksportowana, cukier jest produkowany z jednej trzeciej zbiorów.
Przeczytaj więcej o technologii produkcji cukru z buraków cukrowych, w tym w domu, w tym artykule.
W którym regionie Rosji rośnie najbardziej?
Do niedawna uprawy zbóż miały tę zaletę, że rosły.
Od 2016 r. Uprawa buraków cukrowych osiągnęła nowy poziom, co pozwoliło na zajęcie czołowej pozycji w światowych rankingach. Wcześniej hodowlę hodowano w mniejszych ilościach, a większość zbiorów była przeznaczona na karmienie bydła.
W Rosji uprawy są uprawiane w 3 głównych regionach, gdzie rosną w sprzyjających warunkach:
- Południowy, centralny obszar czarnej ziemi. To jest terytorium Krasnodar, region Wołgi, region Czarnej Gleby. Tutaj otrzymują 51% całkowitej uprawy w kraju.
- Północny Kaukaz (Stawropol, Władykaukaz, Machaczkała). 30% produkcji roślinnej.
- Wołga. Działki do uprawy buraków cukrowych znajdują się głównie na obszarach miast Samara, Saratov (szczegółowo o nowoczesnej technologii uprawy buraków cukrowych, powiedzieliśmy tutaj). 19% całości. W regionie jest 44 przedsiębiorstw, które przetwarzają do 40 tysięcy ton warzyw korzeniowych dziennie.
Burak cukrowy jest więc rośliną techniczną, z której produkowany jest cukier (można dowiedzieć się, jak wykorzystuje się burak cukrowy i co jest uzyskiwane podczas jego przetwarzania). Bulwy buraków zawierają 17-20% cukru. Światowi liderzy w uprawie warzyw korzeniowych - Rosja, Francja i Niemcy. W Rosji burak cukrowy rośnie głównie w regionie południowym.
